Na zonneschijn komt regen...

Haaaai lieve familie, vriendjes & vriendinnetjes,

Jeetje nog maar 30 dagen hier in Nieuw-Zeeland te gaan.. Over precies een maand vlieg ik naar huis! Voor jullie het weten ben ik weer backkkk! Even een updatetje van de avontuurtjes die ik hier beleefd heb, want het was weer spannend hoor..

Zaterdag 6 december zijn we na een gezellig Sinterklaasavondje vertrokken richting het noordelijkste puntje van NZ. Je kunt daar langs die kust heel mooi snorkelen, dus dat wilde we graag die dag doen. Helaaas is dat niet gelukt. Geen idee eigenlijk waarom niet, maar we hebben niet gesnorkeld haha. Toen de zon doorbrak lekker nog een hike gedaan en gezwommen in mermaid lakes, super mooi! Die avond hebben we in een super leuk huisje geslapen met echt fenomenaal uitzicht. We hadden een veranda en het was ‘savonds nog lekker weer dus we hebben eigenlijk de hele avond lekker buiten naar de sterren gekeken en gelachen. Na een gezellig slaapfeestje in de woonkamer zijn we zondag vroeg vertrokken, want we moesten nog wel een paar uurtjes rijden om het noordelijkste puntje te bereiken. Om 8 uur in de morgen brandde de zon al super erg, dus dat beloofde een lekker zomerdagje te worden. Onderweg naar Cape Reigna (het noordelijkste puntje) nog gestopt bij een mooi strand. Het lijkt wel alsof ze hier overal stranden hebben die nog niet ontdekt zijn ofzo. Super groot, helemaal niemand, echt bizar. Cape Reigna was heel mooi! Je ziet daar twee oceanen samenkomen, de Atlantische oceaan en de Tasman zee en je ziet ook echt zo’n scheiding lopen! Daarna zijn we doorgereden naar de sand dunes. Dat zijn, zoals de naam het al zegt, zand duinen. Maar die duinen zijn zo enorm hoog en groot en veel dat het net lijkt alsof je in de Sahara staat! Echt zo raaaaaar! Daar hebben we boardjes gehuurd en toen zijn we op dat plankie van die mega hoge duinen afgeraced! Dat ging echt super snel haha. Helaas was het nogal zwaar om heel die duin in de brandende zon op te lopen en verbrandde je voeten ondertussen levend, dus je kunt niet zo vaak naar beneden racen. Na het spelen in het zand zijn we naar 90 mile beach gereden, dat is het langste strand van Nieuw-Zeeland. Dat strand is alleen geen 90 miles lang grappige kiwi’s… maar ‘slechts’ 90 km (55 miles). Alsnog super mooi! Ohja wisten jullie trouwens dat alle stranden hier in Nieuw-Zeeland ook gewoon wegen zijn!? Echt super raar. Je mag dus overal gewoon met je auto rijden en het gebruiken alsof het een weg is. Dat deden ze ook echt bij 90 mile beach, die auto’s reden daar gewoon met 80km/u over dat strand terwijl er ook gewoon mensen lagen te chillen..
In de avond weer richting Auckland gereden, halverwege nog overnacht in een leuk huisje met weer een fenomenaal uitzicht. Maandag hadden we ook nog vrij, dus die dag ook nog lekker gechilled. Al met al een super leuk weekend en mooi weekend gehad, en wat was het weeer heeerlijk!! I LOVE SUMMER!! De rest van de week heeft het helaas alleen maar geregend en was de zomer ineens ver te zoeken. Tot mijn grote teleurstelling vertelde een collega ineens dat het eigenlijk pas echt zomer is in februari. December en januari blijven wisselvallig.. Top! Dat wilde ik echt horen.. Hopelijk staan de weergoden de komende weken nog aan mijn zij. Die week lekker aan m’n onderzoek gewerkt want dat moet onderhand ook maar eens af. De kerstsfeer zat er al lekker in op het werk dus het is super gezellig haha. Die vrijdag hadden we een feestje in ons appartement. Voor sommige was het de laatste keer dat ze konden stappen in Auckland, dus we hebben er een leuuuke avond van gemaakt. Die zaterdag met onze brakke koppies een pretpark ingedoken voor twee uurtjes. Dat pretpark is echt het lelijkste dat ik ooit heb gezien, zo simpel als al die kiwi’s hier zijn. Het waren eigenlijk gewoon een paar leuke achtbanen, een paar gave attracties en wat eettentjes met een hek eromheen. Geen leuke bloemetjes of decoratie of iets waar je een beetje kan wandelen, nee gewoon kale attracties.. Ik snap die kiwi’s soms echt niet. Wel leuk twee uurtjes kunnen spelen daar.

Die zondag begon het feest. De meeste van jullie zullen hebben meegekregen dat ik een paar nachtjes in het ziekenhuis heb moeten blijven, dus ik zal even kort vertellen wat er precies gebeurt is:
Ben met Kel even naar New Market geweest die zondag om wat kerstinkopen te doen. Voelde me in de ochtend al niet top, ik had gewoon 0 energie. Kel vond me de hele dag al saai en chagrijnig haha (sorry). Met het uur begon ik me slechter te voelen, klieren waren opgezet, beetje koortsig. Na een uurtje slaap ging het in de avond wel weer, totdat ik ging slapen. Die nacht was echt een horrornacht! Wakker geworden van de buikpijn, misselijk, nachtmerrie maar tegelijk niet kunnen slapen, en ga zo maar door. Er heerste best wel een griepje hier, dus ik nam aan dat ik dat gewoon had dus maandag besloten thuis te blijven en uit te zieken. Die dag ben ik geloof ik maar 3u wakker geweest, heb echt alleeeen maar geslapen. Maandag op dinsdagnacht was weer precies hetzelfde, op 1 ding na. De pijn in mijn buik was naar rechts getrokken. Dinsdag maar weer thuis gebleven en toen dokter Bouwmans even op de hoogte gebracht van mijn symptomen. Hij verzocht me direct naar de dokter gegaan want het leek een beetje op een blindedarmontsteking. Lieve Kel in paniek opgebeld op d’r werk en die kwam meteen naar huis. Samen naar een dokter gezocht. Die dokter heeft me eigenlijk meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Mijn griepklachten werden een beetje genegeerd en ik moest maar snel naar het ziekenhuis om een blindedarmontsteking uit te sluiten. Dus gezellie met Kelly naar het ziekenhuis (dat is maar 10 minuutjes lopen vanaf Empire). In het ziekenhuis aangekomen moest ik direct zo’n ziekenhuisjurk aantrekken, op een bedje gaan liggen en werd ik meteen aan het infuus gelegd. Beetje overdreven vond ik dat allemaal. Mijn griepje was inmiddels wat minder geworden en ik voelde me echt een aansteller toen ik daar zo lag!! Toen kwam de nurse zich even voorstellen en vertelde ze dat ze mijn nurse was voor de komende 4u, Kel en ik schrokken ons allebei dood haha. Ik kwam daar toch alleen voor wat onderzoeken en dan zou ik gewoon weer lekker naar huis gaan hoor. Maargoed, ondertussen moesten we wachten en ik besloot met mijn-nieuwe-bestie-infuus even het ziekenhuis te gaan ontdekken want ja, daar liggen op dat bedje is ook maar saai. Toen de dokter er daarna was werd al snel geconstateerd dat ik zo snel mogelijk een operatie nodig had. Die avond was er geen plek meer, dus ik was de volgende dag tussen 8 en 3 een keer aan de buurt, lekker duidelijk. Vol goede moed vroeg ik nog aan de nurse of ik niet naar huis mocht die avond, want had me in twee dagen niet zo goed gevoeld haha, maar helaas. Mijn eerste ziekenhuis nachtje was een feit. Toen ik bijna wilde slapen kwam er zo’n grote Maori man aan die mij in dat bedje nog even moest verhuizen. Dat stond wel nog altijd op mijn bucket list trouwens haha; in zo’n ziekenhuisbed rondgereden worden. Die nacht van de spanning/angst amper kunnen slapen. En iedere keer als ik dan net sliep werd ik wakker gemaakt door de nurse voor nieuwe medicatie.. ik snap echt niet hoe mensen tot rust komen in een ziekenhuis. Je buren snurken en maken rare geluiden, die apparaten maken geluiden, het personeel loopt rond en je wordt 4x per nacht wakker gemaakt.. Ik kon in ieder geval niet slapen. Om 7u (!?) werd ik wakker gemaakt, ik dacht echt dat je altijd een beetje kon uitslapen in een ziekenhuis haha. Maar helaas, weet ik dat ook weer. Kel had die dag vrij genomen van werk, dus die is de hele dag bij me geweest. Om 10 voor 11 kwamen ze vertellen dat ik aan de buurt was en binnen 5 minuten werd ik vervoerd naar zo’n ander kamertje waar ze me alles uit gingen leggen. Ze zouden dus 3 gaatjes in mijn buik gaan maken, 1 voor een lampje, 1 voor een camera en 1 voor de apparatuur. De pleisters zitten er nog op, dus ik ben benieuwd of ik er littekens aan over houd, maar volgens mij zijn de gaatjes echt mini GELUKKIG. Toen ik die OK in werd gereden was ik echt aan het huilen als een kleine baby, vond het echt mega eng allemaal. In die OK was het koud, ik lag daar op zo’n mini bedje, er stonden ineens 6 mensen om mij heen en mij een beetje aan te gapen en aan me te plukken, ik vond het maar niks.. Toen kreeg ik een mondkapje op en daar zou zogenaamd zuurstof in zitten. Zelf ik snap dat dat niet zo is, dus ik raakte in paniek omdat die mensen dat zeiden terwijl ik wist dat dat niet waar was haha. Jaja ik heb het die mensen niet gemakkelijk gemaakt om mij in narcose te brengen haha. Uiteindelijk werd ik ineens om half 2 wakker en wat er die dag gebeurd is kan ik me nog maar half herinneren. Ik wist niet dat je je nog zo stoned ofzo(?) kan voelen na zo’n narcose haha. Ik werd weer naar mijn kamer gebracht en daar was Kelly gelukkig en die is de rest van de dag bij me geweest. Aan het einde van de middag zijn er nog allemaal lieve mensen op bezoek geweest en zelfs nog twee collega’s. Heb me in ieder geval niet lonely hoeven voelen. De operatie is nu een week geleden en ik voel me sinds twee daagjes weer best goed. Nog een beetje verzwakt, maar ik denk dat ik over anderhalve week wel weer de Tongariro Crossing kan lopen! Ik ga het in ieder geval gewoon proberen haha. Er is hier heel goed voor me gezorgd, dus jullie hoeven je thuis geen zorgen te maken. Vanaf vandaag heb ik zelfs mijn eigen privé dokter bij me! Zonder zijn advies om naar de dokter te gaan was ik waarschijnlijk nog wel even in bed blijven liggen en volgens mij moet je er wel vrij snel bij zijn met een blindedarmontsteking, want die blindedarm kan ontploffen haha? Achja, het is in ieder geval goed afgelopen! Iedereen in Nederland super bedankt voor jullie lieve berichtjes, en de mensen hier super bedankt voor jullie steun, het langskomen, de snoepies en het zorgen voor mij. Special thanks to lieve Kelly!! Wat moest ik toch zonder jou!
Vandaag om 2u ga ik trouwens mijn beste kerstkadootje everrrrr ophalen! Eindelijk, na 140 dagen! De komende twee weekjes gaan Pim en ik lekker genieten hier!

Ik wens iedereen hele fijne Kerstdagen en alvast een gelukkig en gezond 2015!

Seee you sooon!!!

Liefs,
Sahar